Verscholen achter:
“Dat komt door mijn oude pijn”

Verscholen achter:
“Dat komt door mijn angst”

Verscholen achter:
“Daar moet ik nog aan werken”

Verscholen achter:
“Dat wil ik nog eens doen”

Zo wordt de identificatie met de oude pijn, de angst, met waar je nog aan moet werken, met willen, sterker en sterker. Identificatie betekent nog meer pijn en nog meer angst. Identificatie met de toekomst en willen geeft nog meer onzekerheid, het gevoel van: “Ik moet nog zoveel doen”.

‘Werken aan je oude pijn’ zal je niet helpen. ‘Werken aan je angst’, zal je niet helpen. Pijn heeft met het verleden te maken en angst met de toekomst. Het verleden kun je niet veranderen en de toekomst ken je niet.

Pijn ontstaat door het verhaal dat je jezelf vertelt over de situaties uit het verleden. “Mijn vader heeft me nooit geloofd”, “Mijn vader heeft nooit van me gehouden”, “Mijn relatie was een mislukking”, “Ik had nooit kinderen moeten krijgen”, en zo gaat het maar door: de verhalen in je hoofd.

Angst ontstaat door het verhaal dat je jezelf vertelt over de toekomst. “Ik moet het nu anders doen, anders gaat het fout”, “Vanaf nu zal alles beter gaan”, “Nu ga ik alles anders aanpakken”, “Nu ga ik voortaan alles opruimen”, en zo gaat het maar door: de verhalen in je hoofd.

Het verleden veroorzaakt geen pijn. De verhalen die je in je onschuld gelooft, veroorzaken de pijn. De pijn kun je onderdrukken, je kunt je afsluiten voor je gevoelens, je kunt je gevoelens onderdrukken. En zodra er een aanleiding is, je partner, je kind, je vader, je buurman, wordt die oude pijn naar buiten geprojecteerd en ga je tekeer. Dat verleden projecteer je naar de toekomst en geeft angst. Angst voor wat er zou kunnen gebeuren. Je verzamelt geld, omdat je bang bent te weinig te hebben. Je verzamelt relaties, om je zekerheid te geven. Je verzamelt spullen, omdat je maar nooit kunt weten waar je het voor nodig hebt.

Zo komen de pijn en de angst naar buiten. En als dat gebeurt, wees dan blij. Elke keer dat het gebeurt is een kans om ze beide liefdevol in je armen te nemen en ernaar te kijken. Elke keer heb je de kans om de pijn en de angst in de ruimte te ontvangen die jij bent.

Die ruimte die jij bent, is zo helder dat pijn en angst vanzelf in die helderheid oplossen. Jij hoeft er niet aan te werken. Het gebeurt, zomaar. Er is wel een klein dingetje dat je misschien “zelf doet”: ruimte zijn. Hoe kun je ruimte zijn? Hoe ziet dat eruit?

Niet meer weggekropen
en met tranen in je ogen

Bibberend en stotterend
gillend en kronkelend

Sla je je armen om je heen
en zingt een lief klein liedje

“Wat de toekomst brengen moge
mij geleidt mijn eigen hand
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land …”