Gloria, een verhaal

Een jong lichtwezen wordt gestuurd naar het land van de duisternis om de mensen te herinneren aan hun liefde en schoonheid. Een heel speciaal verhaal voor alle leeftijden. Geschreven door: Mary Pat Fisher onder de titel: Remember the Light. Copyright vertaling: Helios Reiki Centrum Heerde.

In het land van Licht, was overal schoonheid. De lichtwezens beleefden hun vreugde in een zee van gouden liefde.

De koningin van dit land had ogen als duizend sterren en haar hart schitterde als de zon.

Maar de koningin wist dat achter het land van licht een donker en ongelukkig land lag.
De mensen in dat land zagen de schoonheid niet meer en voelden geen liefde meer om zich heen. De koningin voelde hun ongelukkig zijn alsof zij het zelf meemaakte.

De raadgevers van de koningin stelden een plan voor: “Iemand moet naar dat ongelukkige land reizen om de mensen te herinneren aan hun liefde en schoonheid. Maar deze opdracht zal heel gevaarlijk zijn, waarschuwden zij. Want door het donker aan de andere kant is het heel gemakkelijk het licht te vergeten.

Voor deze gevaarlijke opdracht koos de koningin een klein kind uit dat Gloria heette, want zij had het stralendste hart van allemaal.

Gloria’s moed en liefde waren groter dan haar angst. De koningin legde de opdracht aan haar uit: “Niet ver hier vandaan is een wereld die uit deze wereld is geboren. De wezens daar zijn vergeten dat zij ook wezens van het licht zijn. Spoedig zouden ze opgeslokt kunnen worden door hun eigen duisternis. Jij moet ze helpen herinneren wie zij zijn”.

Ze zegende Gloria met haar eigen licht en verzekerde haar: “Wat er ook gebeurt, wij zullen je niet vergeten”.

Het eerst volgende dat tot Gloria doordrong, was dat zij door een donkere tunnel gedreven werd. Haar lichaam werd zwaarder en zwaarder. Tenslotte voelde Gloria dat zij uit de tunnel getrokken werd. Handen hielden haar ondersteboven en gaven haar een tik. Zij opende haar mond om over haar opdracht te spreken, maar alles wat er uitkwam was een schreeuw. Zij schaamde zich zo, dat haar licht een beetje dimde.

Het volgende moment bevond Gloria zich alleen in een ziekenhuisbedje. Ze probeerde te zeggen: “Blijf alstublieft bij me”, want ze was nog nooit alleen geweest. Maar ze kon alleen vreemde geluiden voortbrengen zonder betekenis. Haar hart deed zo’n pijn, dat het begon te krimpen.

Handen pakten Gloria op en namen har mee van het ene bedje naar het andere. Ze verschoonden haar en soms knuffelden ze haar. Maar vaak werd ze alleen gelaten in haar bedje en dan huilde ze van eenzaamheid.

Naarmate de jaren voorbij gingen, leerde Gloria de taal te spreken van dit land en tegen de tijd dat zij kon spreken was haar herinnering aan het land van het licht zo vervaagd dat het buiten haar bereik lag. Alleen wanneer zij de stralen van de zon zag, voelde zij de roep van het licht in haar hart, maar ze kon zich niet precies herinneren waarom zij er zo van hield.

Niets anders herinnerde Gloria aan het land van het licht. De mensen hier waren zoveel grijzer, want hun gedachten waren duistere gedachten. Ze hadden zichzelf omgeven met het idee dat hun wereld een donkere en gevaarlijke plaats was. En omdat mensen dit geloofden, was het waar.

Gloria’s ouders waren vriendelijke mensen. Maar ook zij geloofden dat de wereld een donkere plaats was. “Het beste wat je kunt doen”, leerden zij haar, “is te glimlachen en te doen of alles OK is”. Veel mensen droegen een valse glimlach op hun gezicht, zelfs als hun hart bedroefd was.

Zelfs de kinderen van dit land waren ongelukkig. Ze probeerden altijd Gloria’s blijdschap stuk te maken als zij het probeerde te delen. Als zij bloemen plukte voor haar leraren scholden de andere kinderen haar altijd met lelijke en gemene woorden uit.

Zo verspreidde droefheid zich in Gloria’s hart, tot haar licht bijna verdween. Steeds meer keerde zij zich in zichzelf. Haar enige echte vrienden waren de bomen in het bos.

Terug in het land van het licht, wist de koningin dat er iets gedaan moest worden om Gloria te redden. Maar niemand bood aan om haar te gaan helpen. Ze waren bang dat zij ook hun licht zouden vergeten en opgeslokt zouden worden door de duisternis.

Op een dag kwam een saai gekleurde kleine lijster naar de koningin. Het was een vogel die zelden gezien werd, want hij hield ervan om in het bos te blijven. Daar zong hij zijn lied van vreugde, een lied dat klonk als een waterval van gouden licht.

De lijster smeekte de koningin: “Laat mij alstublieft gaan. Ik kan snel door het donker vliegen als ik mijn lied gebruik om het licht te dragen. Ik kan voor Gloria zingen. Misschien kan mijn lied haar helpen om zich het licht te herinneren”.

Na een lange vlucht door een grote duisternis vond de lijster Gloria huilend alleen in het bos. Verstopt in een boom, begon hij voor haar te zingen. Hij stortte zijn hart uit in liederen van liefde en schoonheid.

Door haar droefheid heen, hoorde Gloria het lied. Ze voelde hoe het haar hart verwarmde als de stralen van de zon. Haar hart vulde zich met een oceaan van gouden licht en zij kon de echo’s horen van iets dat zij zich bijna kon herinneren.

Gloria’s licht begon weer te gloeien terwijl de lijster voor haar zong. Elke dag kwam zij terug om te luisteren en elke dat zong hij, tot hij bijna uitgeput was. Wetend dat hij genoeg liederen over moest houden om terug te vliegen door het donker, maakte de lijster zich bekend. Toen hij Gloria’s verbazing zag over zijn saaie uiterlijk, zei de lijster: “Ik ben niet mooi, maar datgene waarover ik zing is mooi. Je zult de schoonheid van dit licht vinden in je eigen hart”. De lijster ging verder: “Laat je niet verwarren door wat je ziet. Het licht zit in alle wezens. Je zult het vinden in hun harten als je kijkt met de ogen van liefde. Ik moet nu gaan maar het licht is altijd bij je”.

Toen de lijster wegvloog, begon Gloria te huilen. Op dat moment kwam er een pestkop aan en die riep: “He, huilebalk!” Ze wilde wegrennen en zich verstoppen maar de woorden van de lijster kwamen in haar op. Ze dwong zichzelf naar de pestkop te kijken. Ze zag dat zijn gezicht verwrongen was van pijn. En toen ze beter keek kon zij zien dat zijn hart nog meer pijn deed dan het hare. En in plaats van ineen te krimpen, opende haar hart zich in liefde voor hem. Terwijl dat gebeurde, zag zij het licht ver weg in hem verstopt.

Van toen af aan, telkens als Gloria voelde dat haar licht dimde en haar hart ineenkromp van de pijn en de lelijkheid van dit land, dacht zij aan het licht in haar eigen hart. En als andere mensen deden alsof de wereld een donkere plaats was, keek zij dieper in hun hart en zag het verborgen licht daar. En als de mensen hun eigen licht gereflecteerd zagen in Gloria’s ogen werd hun droefheid genezen.

Door de jaren heen openden zich vele harten voor Gloria’s licht. Het verspreidde zich van de ene persoon naar de andere tot de hele wereld tenslotte met liefde verlicht was. Het land van de duisternis was opnieuw een land van het licht geworden.

Toen Gloria’s werk gedaan was, stierf zij en zij liet haar oude lichaam achter. Gloria zelf keerde eindelijk terug naar het land van Licht en daar was grote vreugde.