Zolang je niet doet wat je zegt, is het nodig voor jezelf te zeggen dat je het doet. Ooit had ik een sticker op de wc geplakt en daarop stond: “Je bent pas gestopt met roken, als je er niet meer over praat”. Met andere woorden: “Als je het doet, is het zeggen dat je het gaat doen, doet of hebt gedaan, overbodig”. Die realisatie, dat tot in je tenen voelen, is vrijheid. En voor roken, kun je alle andere werkwoorden invullen.

Als je zegt: “Ik accepteer het”, is er nog steeds, op een heel onbewust en ver-weg niveau, niet-acceptatie, weerstand. Zolang er weerstand is, is er acceptatie nodig en praat je -tegen jezelf- over acceptatie. Als er geen weerstand is, is er geen acceptatie nodig. Als er niets anders is dan een volkomen één zijn met dat wat is, bestaat er geen “ik” die accepteert; geen “ik” die weerstand heeft.

“Ik laat het los” betekent dat er hechting is. Hoe laat je het geloof in een gedachte los? Hoe doe je dat? En wat gebeurt er in jou als loslaten niet plaatsvindt?
“Ik laat het er maar zijn” betekent dat er afwijzing is tegen “wat is”. Hoe kun je iets “er laten zijn” wat er al is? Het is er. Einde verhaal. Of je het er nu laat zijn of niet. En wie is de “ik” die “het er laat zijn”?

Totale eenheid met wat is, maakt accepteren, loslaten, het er laten zijn, volkomen overbodig. Voor het bereiken van totale eenheid met wat is, kun je niets doen. Het gebeurt, in een onbewaakt ogenblik, als een bliksemflits, in volkomen overgave, in volkomen stilte …