“Ik voel me afgewezen”. Woorden die gepaard kunnen gaan met hele heftige emoties. Je afgewezen voelen is misschien wel de diepste wond die we oplopen in onze kinderjaren.

Niet één moeder was er altijd voor jou als kind. Niet één vader was er altijd voor jou als kind. Niet één moeder en vader hebben geen “nee” gezegd, als je, opgetogen, je handen en je kleren vol modder kliederde of het tafellaken van de tafel trok. Als kind krijgen we ongeveer 70% keren meer “nee” te horen dan “ja”. Is het dan een wonder dat we denken dat de ander ons afwijst?

Afgewezen worden bedekt de nog grotere overtuiging in ons; de overtuiging van: “Ik ben niet goed genoeg”. De gedachten-spiraal gaat dan: “Ik ben niet goed genoeg, daarom wijzen zij mij af. Ik heb het toch allemaal fout gedaan. Ik kan het nooit goed doen. Niemand houdt van me. Ik besta niet eens. Het is er niet voor mij. Etc. Etc.”

We DENKEN dat de ander ons afwijst. Als wij aan een ander wat vragen en de ander zegt “nee”, dan zegt hij gewoon “nee”. De BETEKENIS die wij aan het “nee” geven, zorgt voor het gevoel dat hoort bij de gedachte: “Hij wijst mij af”. Hij kan “ja” zeggen en hij kan “nee” zeggen. 50% kans op het één of het ander. Als hij “nee” zegt, vertellen we onszelf het verhaal dat de ander ons afwijst. Als hij “ja” zegt, vertellen we onszelf het verhaal dat hij van ons houdt. In beide gevallen vertellen we onszelf een verhaal.

De grote vraag is misschien wel: “Kan een ander ons afwijzen?” Dit is een vraag die heel diep bij jezelf naar binnen gaat. Je kunt hem nog specifieker maken: “Wat doet de ander precies als hij mij afwijst?” Die laatste vraag brengt je bij de werkelijkheid van wat er gebeurde. Mediteer op beide vragen, wees stil, laat het antwoord uit je eigen diepte naar boven komen. En als er niets naar boven komt: wat een geschenk.

Als ik niet meer geloof
dat jij me afwijst

Als ik niet meer geloof
dat afwijzen bestaat

Kan ik mijn ziel omarmen
waarin geen afwijzing bestaat …