Levensvormen, vormen van leven, zo noemen we alles wat leeft. Wat leeft er eigenlijk?

Elke vorm die je op de één of andere manier waarneemt, leeft, denken we. Het dier, de mens, de bloem, de steen, de gedachte, de emotie. Hoe weet je dat het leeft?

Is een dode boom dood? Is de wind dood als er geen wind blaast? Is de zon dood als ze niet schijnt? Is de golf dood als het water vlak is? Is een mens dood als hij gestorven is?

We kunnen niet definiëren wat leven is. En niet wat dood is. Waar bestaan ze anders dan in ons hoofd, in ons denken.  We vinden leven goed en dood slecht. Zoals we dat denken te kennen.

De dode boom geeft voedsel, leven aan miljoenen andere organismen. Dode lichamen krioelen van het leven van andere miniscule lichaampjes. Dode bloemen zijn voedsel voor nieuwe bloemen.

Vormen komen en vormen gaan. Geen enkele vorm bestaat onafhankelijk van alle andere vormen. Zo is ten diepste elke vorm leeg: leeg van een individueel, persoonlijk bestaan. En zo is ten diepste elke vorm vol: vol van verbondenheid met al het andere.

Geen enkele vorm heeft eeuwig leven. Omstandigheden zijn op een gegeven moment zo, dat de vorm ontstaat: de golf, de bloem, de mens, de gedachte, de emotie. En op een gegeven moment zijn de omstandigheden zo dat de vorm verdwijnt. In eeuwigdurende beweging.

Wordt er dan iets geboren? Gaat er dan iets dood? Of verschijnt het in de ruimte die jij bent en verdwijnt het uit de ruimte die jij bent.

En zou die ruimte die Jij bent, dan Leven kunnen zijn … … ?