“Gelukkig heb ik nog een beetje houvast, anders zou ik helemaal niet meer weten waar ik het moet zoeken. Zonder houvast heb je geen leven.”

“Zonder houvast heb je geen leven, zeg je.”

“Ja, zo zie ik dat.”

“Zonder houvast heb je geen leven, is het waar? Het is gewoon een vraag.”

“Ja, zeker weten.”

Zonder houvast heb je geen leven, kun je absoluut weten dat het waar is?”

“Ik zei toch al dat het waar is. Zit toch niet zo te zeuren.”

“Zonder houvast heb je geen leven. Hoe reageer je als je die gedachte gelooft?”

“Dan voel ik me stevig, rustig en weet ik waar ik naar moet zoeken.”

“En wat nog meer? Hoe reageer je als je geen houvast vindt?”

“Dan voel ik me onrustig, onzeker. Dan word ik angstig. Dan lig ik te piekeren in bed, kan ik niet slapen, wil ik iemand bellen, dan voel ik me depressief worden. En als ik dan ’s morgens opsta kruip ik achter mijn computer om alles af te zoeken naar iets wat me houvast kan geven.”

“Kun je je voorstellen hoe je leven eruit zou zien zonder die gedachte?”

“Niet zo erg.”

“Sluit je ogen en stel je voor dat je ’s avonds op de bank zit, met een kop thee, zonder de gedachte: Zonder houvast heb ik geen leven. Neem de tijd, adem in, adem uit. Hoe ziet dat eruit?”

“Op de één of andere manier is het helemaal stil en leeg. Het voelt heel rustig, vredig zelfs, leeg. Het woord dat bovenkomt is: gelukkig.”

“Ik zie een glimlach op je gezicht verschijnen.”

“Ja, het lijkt net of die van binnenuit komt.”

“Zonder houvast heb ik geen leven: is het waar?”

“Nee, het is niet waar. Dat heb ik net ervaren en me gerealiseerd.”

“Wat zou meer waar voor je zijn? Zonder houvast heb ik geen leven: keer de gedachte eens om.”

“Zonder houvast heb ik wel een leven”

“Is dat meer waar of net zo waar?”

“Het voelt als meer waar.”

“Het houvast dat je nu hebt, is de mogelijkheid om elk houvast te onderzoeken en in jezelf te voelen of het waar is. Het houvast dat je buiten je zoekt, ligt altijd alleen maar in jou te wachten, in de stilte van je hart. Fijne Wonderwandelingen!”