Het verkeerde been

Ze is moe na een dag rennen en vliegen. De houtkachel brandt. Buiten stormt het. Ze installeert zich naast de kachel op de grote zachte bordeauxrode kussens van de sofa en valt in slaap.

Haar mond staat een beetje open. Bij de inademing snurkt ze zachtjes. Bij de uitademing trillen haar lippen. In haar droom beweegt ze. De dromen voeren haar misschien naar de heuvels en de zon van de Provence, de wijngaard bij ons oude huis en naar alle andere plaatsen waar we gelukkig waren.

In haar slaap draait zij zich op haar rug en ik zie haar tepels. Haar blote buik, gewelfd, is zacht onder mijn aanraking en gaat licht op en neer. Ik voel haar hart kloppen en verheug me erop dat we weer samen lepeltje lepeltje onder het warme dekbed in bed zullen liggen vanavond. Zo dicht bij elkaar, stil, samen, overgegeven aan onze gelijk-wordende ademhaling, geen scheiding tussen haar en mij, haar haar tegen mijn huid. Er gaat niets boven die bijna tastbare nabijheid.

Ze zucht diep, haar hoofd helt achterover, haar geluiden worden luider, hoger, bijna piepend. Het lijkt alsof ze een gesprek voert in haar slaap. Ze geniet zichtbaar van deze houding; volkomen ontspannen en zich totaal niet bewust van wat er om haar heen gebeurt. Overgave aan het niets, aan de ademhaling, aan het ritme van het lichaam, aan zichzelf.

Ik blijf naar haar kijken. En zoals altijd doorstroomt mij een gevoel van intense warmte als ik dat doe. Haar diepe zachtheid raakt de mijne; haar ziel is de mijne. Misschien is ze niet volmaakt: haar nagels te lang en haar oren een beetje te groot. Maar oh, wat houd ik van haar.

Haar ademhaling gaat sneller. Langzaam begint zij te bewegen. Haar lichaam kronkelt in bochten naar links en bochten naar rechts, eerst langzaam, dan sneller en sneller.  De kronkels laten haar hoofd bijna haar heup raken. Het ziet er wellustig en tevreden uit. Ze slaapt nog steeds, haar ogen zijn dicht. Ze komt weer tot rust. Een diepe zucht vult de warme kamer. Het houtvuur knettert en ik nestel me naast haar op de sofa.

Er wordt gebeld. Ze wordt wakker, draait zich abrupt om, gaat zitten en blaft.

Het verkeerde been

Dit bericht werd geplaatst in Byron Katie, conditionering, Dankbaarheid en getagged met , . Maak dit favoriet permalink.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.