Ontroering raakt me aan
en smelt de laatste resten
van schotsen ijs en vlokken sneeuw
De vloeibaarheid van warmte
ontsprongen in de ziel
spreidt zacht haar vleugels uit
Omarmt getransformeerde druppels
en neemt ze op
in haar oneindigheid …
Ontroering
Dit bericht werd geplaatst in Liefde, Pijn, Verlichting, Verwondering, Wijsheid, Wonder en getagged met druppels, ijs, ontroerd, ontroering, sneeuw, warmte, ziel. Maak dit favoriet permalink.
Totaal Niet Doorsnee
Dat heet dan gelukkig zijn
JE
een heel erg mooi gedicht….
ik heb het erg goe din me opgenomen..
xxx
klaproos