Hij keek om zich heen en knipperde met zijn ogen. Hij zag alles glashelder; alsof alles opgepoetst was. Hij zag de kleinste details: de zandkorreltjes die lagen te glinsteren op de grond, de voelsprieten van de vlinders, de meeldraden van de bloemen. En hij zag de grootsheid: de stipjes van de hemellichamen, de ruimte voorbij het universum, het Grote Begin.

En toch zat hij gewoon in de keuken aan de eettafel. Ergens diep in de diepte van zijn lichaam voelde het alsof er een enorm rotsblok was verschoven. Elk woord dat hij wilde gebruiken om dat wat diep in zijn binnenste gebeurd was te beschrijven, schoot tekort. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en tranen drupten op de tafel. Gevoelens van dankbaarheid en vreugde stroomden door hem heen. Vloeibare goudglans en zilveren schittering namen de plaats in van de donkere koude mist die in hem gewoond had.

Hij stond op om te vertellen over de dood die naar leven leidt en werd gekruisigd. 
Daarna stond hij voor de tweede keer op om te vertellen dat dood en leven niet bestaan. Hij werd door een enkeling begrepen.
De derde keer dat hij opstond keek hij in dankbaarheid om zich heen en hoefde niets meer te vertellen. Hij wist dat iedereen Wist …