Verdwaald in het doolhof van illusies en doodlopende stegen,
strekken we onze handen uit als geblinddoekte ogen.

Voelend tastend botsen we steeds tegen dezelfde muren
niet wetend dat de blinddoek in onszelf zit.

Als op een dag de knoop losgaat,
blijft hangen achter een doornstruik,
knipperen we en zien we
dat er geen muren zijn …