Wat ik je schrijf is steeds weer de herhaling van wat je weet. Steeds in een andere vorm komen de woorden naar boven en steeds raken de woorden mensen aan; harten aan; zielen aan. Het zijn niet mijn woorden. Het zijn jouw woorden en die van ieder ander. Het zijn de woorden die in iedereen te wachten liggen om wakker te worden.

Bij sommige mensen is één woord genoeg om het licht binnenin te ontsteken. Bij anderen duurt het misschien wat langer. En er zijn mensen bij wie de woorden geen weerklank vinden. Iedereen heeft precies de plaats en de taak die hij moet hebben ook in Bewustzijn.

De herhaling gebeurt en het ontsteken gebeurt als het past in dat wat er moet gebeuren. Er is niets wat je zelf kunt doen om wat dan ook te versnellen. Als er versneld moet worden, dan zal dat gebeuren, vanzelf. En dan gebeuren door jou (heen) vanzelf die acties die gebeuren moeten.

 Wij als diersoort mens, zijn niet anders dan de andere diersoorten. We denken dat we dat wel zijn omdat we intellect hebben. Wat intellect is, weten we niet precies. We zeggen dan dat we het vermogen hebben om te reflecteren op onszelf en wat we doen. De vraag die onmiddellijk moet opkomen is: Wie ziet de reflecties?

Duik in alle kleine meditatieve stukjes en zoek wat je aanspreekt, als dat is wat er gebeuren moet. Laat de herhaling doen wat die moet doen. En laat het licht in jou doen wat het moet doen. Laat jij doen wat je moet doen … Zegeningen voor jou.