Eenmaal op de glijbaan naar de diepe diepte in jou, lijkt het soms of er iets is waardoor het even stopt. En je noemt het een hindernis. Een hobbel, een sloot, een wegomleiding, een lekke band, een versleten schoen: duidelijk zichtbaar.

En er zijn ook een ander soort hindernissen: hersenspinsels, spoken uit je verleden, angsten voor wat komen gaat, gehechtheid aan het oude  en vertrouwde, gehechtheid aan de oude pijn, de oude patronen: vaak onzichtbaar.

De onzichtbare hindernissen zijn vaak de lastigste. Je weet niet dat ze er zijn, totdat je in jezelf voelt dat er iets niet klopt.

En dan lijkt het of je een keus hebt: terugkeren en de oude weg opnieuw gaan, of, met zachte vingers het geschenk ervan openmaken, het bekijken, het omarmen en dan terug laten gaan naar waar het vandaan kwam.

Je weet niet wat je zult kiezen als de tijd gekomen is. Het geheim is dat jij niet hoeft te kiezen. Het kiest jou. De hindernis kiest jou en de oplossing kiest jou.

En soms is er iemand bij je met open armen, liefdevol, die je zelf de hindernis laat nemen.
Sommigen noemen dat een engel.
Misschien is dat zo.
Misschien ben je zelf die engel
In de gedaante van een mens.